schrijven is realiseren, is
denken is langzaam, stap voor stap, jaar
na jaar eigen maken van mijzelf
onafhankelijk van de omstandigheden zijn wij het zelf
die de werkelijkheid tot onze waarheid maken
ik ben
uit zich in het
reactiepatroon op
wat zich voordoet
niet iets is iets
niets is
maar wordt iets door wat wij daarin zien
wij
de grote (mee-)makers, alles
doordringende bepalers van
hoe het is
wat wil zeggen
hoe het voor ons zich openbaart
wij
scheppers van onze werkelijkheid
toegeschreven aan de
omstandigheden
nu
is nou en een
eeuwigheid
grootste contrast van
met
en zonder tijd
Samuel Beckett: een mens
kan alleen maar proberen
steeds beter te mislukken
wat een geruststelling
volmaakt kan niet
maar blijf toch proberen
streef
voel
waar ik nooit komen kan
mystiek is de eenvoud van
de ander in de ogen kijken
en zien
wat ontregelt en ontgrenst
ik kan niet anders dan
open alles overdonderend toelaten
of wegkijken
zijn
of niet
zijn
wat je bent kan
niet zonder de ander
nog zo sterk kan ik schijnen
in wezen doet de ander mij
werkelijk iets zijn
geïsoleerd leven is uiterste armoede
zo
met anderen
ben jij vooral degene
die mij doet zijn
het antwoord op wat ik ben
ben jij!
er is fictie
en fictie vanwege het taalgebruik:
vertaalde werkelijkheid:
beeldspraak
gebruik het anders
en je hebt poëzie
gebruik het niet
en je hebt mystiek,
begriploos
ontgrensd beleven
vrij
en met lege handen
wat is
en niet kan zijn
zodra je denk te weten
want
vertaald
ongelofelijk! wij
geen geloof? lees
of hoor je dan geen taal? woordkeus die moet doen geloven in
zoals een zogenoemd
‘toekomstbestendig systeem’. zo uitgesproken
zo gezegd kan het niet meer kapot voor
jaren, want
ik heb gezegd!
wij zijn de aanbieders
en aanbidders van de taal, ons
grote bijgeloof: taal
is de werkelijkheid
wat ik zeg bestaat
zo
(en daardoor trouwens ook zijn tegendeel…)
taal
wij zijn moderne
taal-is-mannen! taal
is de bezweringsformule van de werkelijkheid,
taal is
en wij?
je kunt wel willen genieten,
dat wil ik ook,
maar of je daarmee ook geluk hebt is maar zeer de vraag.
je kunt het niet hebben, alleen krijgen
als je geluk hebt:
het valt je toe
en dat niet toevallig, want
in het volgen wat jou om een antwoord vraagt is
de gang naar die mogelijkheid,
kiezen dus!
stilletjes
stiller dan meestal
bedachtzaam
bedachtzamer dan anders, saai hè, maar
wacht maar af!
herinnering kleurt de werkelijkheid
dat noemt men smaak, herinnering
weet zoveel meer dan ik
als de algemene verzuchting is
dat de maatschappij steeds meer rendementsgericht wordt is dat waar
een niet waar
want het is een algemene verzuchting
en vandaag: geweld tegen homo's neemt toe, maar
het homohuwelijk geldt als een verworvenheid
wat waar is
dat ook vaak helemaal
niet
gevoel van herhaling ent mij
op hoe ik was en
zo ben
doorgaande lijn van zijn die
mij voortbrengt
schept in
herschept
eens zo geweest als nu
en anders
mij nooit zo herinnert
herinnering herkend in
hernieuwd doorleven
door leven
ik versluier en
openbaar als mijn denken beeld ik uit
wat bekend en nog meer
niet weten
verbeeld mijn belevenis
is mijn beleven, ik zie mijzelf
in mijn verbeelding
uitgebeeld
beiden ons eigen huis
gezamenlijk thuis
dicht ik
dichterbij
dicht ik als wij heel dichtbij zijn dicht ik
levend belevend
steeds meer!
ouder worden is herinneren, meer was
dan worden, ook meer
geworden dan was
ruimer perspectief op basis van
eens nu dit
verbrede tijd
desondanks en dankzij
dankzij en desondanks
kunst
in de samenleving staan
ontmoeten, dus
niet alleen in de besloten tuin van eigen atelier
daar te staan voor wat ik ben, verrast door
de opgeroepen reacties
mijn natuurlijke actie
kunst dat
zo
te doen
intuïtief vanzelfsprekend
kunst
kunst?
kunst is om te zijn
oneerlijk?, ja! het zijn
net mensen
norm
die ontmenselijkt, de realiteit wil
voltreffen, maar
is de rechter
anders dan de berechte?
zo ja, spreek je oordeel maar uit
zo nee…
wat
vrees ik
mijn antwoord is
vrijheid bestaat niet
(en we zijn ook niet ons brein)
ik kan van alles willen, van uit wie ik
wens te zijn
persoon
(persona: masker)
of naar
wat ik ben
achter die façade
dat volgen hoorde ik als interpretatie van
discipel: volgeling van
mijn zelf (met n!)
vrijheid bestaat niet
maar keuze wel
in ieder geval als noodzakelijk idee
gevoel van enig begrip geeft
gevoel van houvast
wederom stuurt de emotie het denken
dat weet
dat hij niet weet, maar toch…
iedere dag een noodzakelijk beetje
inzicht, zo
kan het ook zijn, of
dat is een mogelijkheid, waar ik
nog niet aan gedacht heb,
begrijp je?
een
vader overlijdt, doet
hij dat? of
iets in hem
buiten hem? doet
overlijden
(de dood treedt in, bijna
een persoon)
de gebeurtenis vindt plaats
vindt, want hij vindt, dus dat
maar
alles wordt hierin opgeheven
er is de waarheid van de mens en
die van de wiskundige waaraan
de mens zich spiegelt
die uitroept
snap jij dat nou?
(waarom nou niet…)
nee
wiskundig redenerend niet
dat is als de waarheid van Plato
ontmenselijkt
de mens is geen wiskunde
of
ook weer wel?
als alle emoties, die wirwarrellende web
doorzien zou worden
duister doorleefd
tegenover de zuiverheid van de wiskunde, wis
kunde, de mens
uitgewist
de onmogelijke zuiverheid
het paradijs
van de verlichte, van Jezus
voorbij het menselijke
een hogere orde
snap jij dat nou?
ik, de
onzekere, ik
de zekere, ik de
tastende, ik
de gewaardeerde, ik
de geliefde, ik, de
onrustige, ik
de enthousiastmerende,
ik
wie ben ik
en wat
ik complex, ik
(waarom wij niet weten
wie wij zijn: kijk naar de ander die
jou ziet en zie dan hoe
dat slechts spaarzaam strookt met mij
en ook niet
alles bestaat bij kenning
en ontkenning
glibberend door zompig land
wij in mistig landschap
glibberen en
glibberend
kleine wereld
zo groots zoals wij samen
glibberden
witte stilte
voorbijgaand geluid van de trein steeds dichterbij komend
(heerlijke erwtensoep bekroonde het)
in ieder geval heb ik
één keer naam gemaakt
vandaag 62 jaar geleden
uitwisseling:
ik zag een raam naast het schilderij, toen
een schilderij naast het raam
nuance:
moet andere kernpunten in zijn leven vinden
moet andere kernpunten voor zijn leven vinden
aansprekend
(als een krantenkop) is wat het leven
beroert
aanspreekt: risico voor, dreiging van
onzekerheid over
aanleiding tot verhalen van
ketting tot geboeide belangstelling
verbale omgeving die het bestaan betreft
waarschuwt, vastlegt
zoals godsdienst de mythische ervaring
tot navolgbare geschiedenis heeft willen maken
aansprekend is het verhaal over de (on)
grijpbare wereld, woorden scheppen wat voor ons bestaat
zie de bijbel maar nog steeds in iedere inlijsting van taal
woorden zijn een heilskwestie
ruimte en binding
of ontbinden om weer wijdte te ervaren
vertrouwen is liefde betekent
inleveren en ontvangen
je moet het maar kunnen…
patroon ontbonden zodat
ik
weer aan mijzelf overgeleverd
ik
alom aanwezige energie waaruit
vorm ontstaat
ontmoeting van krachten die
openbaren
doen sidderen
gloeiend ontvlammen, waarvan
de warmte ons vervulde
moment periode duur
tot
zij zich weer terugtrekt in het geheel
opgenomen onherkenbaar vervloeiend verdwijnt
en is als daarvoor
maar anders
en ook blijft het gemis….
betekent
herschrijven van wat was
het herplaatsen
hoe weg
ben jij weg
hoe ver ben ik ver
onder en
intussen mij trachtend te verenigen met
niet meer en
zonder verder
herinneringen
droom van warmte en overeenkomst
steunend fundament onder mijn
zekere onzekerheid
trouw
standvastige keuze
en
een ander
en dan opnieuw
door de blik achter mijn ongewilde façade
wil begrijpen maar
of en
ben verrast door de diversiteit van mijn voelen
denken? is dat
ervaren
het bestaan beleven
ruimte in het hoofd voor spontane associaties
waarna op werkelijkheidsgehalte bevraagd
afgetast
wat weer kan oproepen tot, denken
de spontaniteit in openheid tot
wat zich voordoet
stapsgewijs verder
inderdaad, zo
ik denk dus ik ben want
omdat ik ben komen die invallen op
ervaar ik en associeer
de emotie als gedachte
deze moderne interpretatie is daarvan weer
mijn associatie
eenvormigheid zet aan tot
beweging, permanent roept tegenbeweging op
tegenspraak
dualiteit is de mens een gegeven
constant geluk is ook saai
ongeluk wil zich oplossen
zo goed en kwaad als de polen van dit noodzakelijk bewegen
zucht naar anders dan
reagerend op
en dan geloven dat ze een constante bezitten
hoe naïef
loutering
door besef van eigen falen te
doorstaan
zelfbesef
door de pijn heengaan
heengaand
knarsend wat olie toe kunnen voegen
handelen volgens het moment
de situatie beantwoordend
intuïtief volgen blijkt
heilzaam, want
louterend
kerk
net als begraafplaats te bezoeken plaatsen
daar opgenomen in betekenis
zinnen over wat er in het leven over gaat
met mijn eigen antwoorden, maar toch
niet het geloof maar
het vertrouwen raakt mij
niet buiten maar
in mij
overgave aan wat gebeurt
religie zonder god
gerichte aandacht, niet voor een geloof
tenzij die god
diep verstopt
in mijzelf zit
daarop vertrouwen, tot terugkeer naar
innerlijke kracht
wel wat bovenmenselijk, mogelijk, want
niet op afroep beschikbaar
slechts gebeurend
zich openbarend vanuit het zijn
dus: er zijn
gemis
waarvan
betrekking tot
ik of de ander
openheid
onzeker over
ruimte omringd
niet wetend wel aanwezig
zonder wat of waarom
bezwerende taal
onzekerheid wegnemen: vrijheid
te niet doen
zekerheid is gevolg van het sluiten van de opening
door
de zware deur van de conclusie
vrijheid is zweven, is
eng, is
leven is
niet weten wat of
waar naar toe
concentratie na het luiden van de klok
hoor over Jezus
voor ons geleden
gestorven, en ik geloof er niets van, maar
ben wederom geraakt door het vertrouwen
aangedane kracht
bovenmenselijk, inderdaad, want niet op te roepen maar
verschijnend in de juiste omstandigheden:
genade
niet buiten maar diep in ons
niet aanspreekbaar door de wil
ontspruitend uit het zijn
mijn verschijning is
de grens
die ik van binnenuit zie, jij
van buitenaf
oppervlaktespanning van bestaan
verlies
als verloren mijn beeld scheppend
poging mijzelf terug te vinden
beeld
onzeker evenwicht van
net niet vallen vanwege de laatste draadjes samenhang
schamele troost van herkenning wat
de hunkering niet teniet doet
vind mijzelf terug , maar
het beeld blijft slechts beeld
warmte ontbreekt
zelfbewustzijn en zekerheid ook
verbeeldend herschep ik mijzelf
in een pijnlijke waarheid
waarin ik mij verlaten voel
de warmte van vriendschap, wat ons
tot elkaar brengt, wat ons
menswaardig maakt in
het zien van de Ander is
wat doet samenleven. verkennen van die Ander om
te herkennen en te erkennen. en
mij te laten ontdekken. de
ont – moeting, die
rust in vrijheid brengt
waar ligt de link tot
mijn ijkpunt, bevestigingspunt, poort
naar de bodem
waarop ik gegrondvest ben. het
bestaan
dat mij doet bestaan
zijn
wat mijn wezen uitmaakt
wat
wie
bevestigt mij
vroeger wel eens journalist willen worden, als
lagere scholier liep ik met een opschrijfboekje bij een
tewaterlating, nu ben ik
(behalve kunstenaar en productiemedewerker)
correspondent, wat wil zeggen
ik schrijf en reageer op het
antwoord, communiceer, wissel uit. mensen leren kennen in
geschreven en gesproken taal. ik ben
een correspondent en
leef om te ontmoeten, te
leren kennen. mijn bestaan is beelden scheppen en
en te ontdekken, wie jij bent. dat verrijkt, dat doet
ervaren, elkaar mee – maken. ontdekken
van elkaar
anders dan geboeid:
aangedaan zijn. mooi is ook het begrip
ontroerd
stilvallen door de ervaring, die mij
tot mijzelf brengt, de
bodem doet voelen, waarop ik sta.
leven is beleven is
mee maken, is jezelf steeds opnieuw uitvinden is
hernieuwd ervaren, is
stilstaan bij en bewegen naar, is
overleven van de pijn en
ervaren van inspiratie, is vier seizoenen in één ogenblik van aanwezigheid,
is bestaan in het besef van meerduidigheid, is
mij en jou zien als eigenheden, is evenwicht zoeken in de
wankele basis, wat het ook allemaal is, is
verstaan wat zich mede deelt, is dat beantwoorden, is
afhankelijke zelfstandigheid. is
schrijven om te realiseren wie ik ben is, communiceren
om door jouw woorden te horen wie ik voor jou ben,
om jou via mijn woorden te laten verkennen
hoe jij bent voor mij, is
ons zelf verstaan in elkaar
is bestaan voor elkaar in
het zelf verstaan
ben ik degene, die jou mag pellen, zien
wat er in je schuilt? ben jij
nou juist degene,
aan wie ik mijn kwetsbaarheid kan laten zien?
op afstand doen woorden hun verbindende werk
worden wij door aangedaan, elkaar herkend, elkaar
erkend, met al ons
onvermogen, zoals en
omdat wij mens zijn
kan ik je dit schrijven in afwachting van de ontmoeting en
wat ons lichaam ons dan zegt? wat vind jij?
een stap terug
dan weer kijken, nee
zien
het gewone opeens bijzonder, zo
zie je
raak je nooit uitgekeken!
vriendschap is de relatie met een openheid, zonder
de uniciteit, er zijn er
meerdere
ieder raakt weer andere aspecten van mij
gaat een andere verhouding met mij aan
en andersom
positief vrijblijvend
vriendschap is als levensfilosofie
levenskunst
elkaar met aandacht toegewijd
kent diversiteit met diverse
individuele aangrijpingspunten, is
elkaar verdiepend herkennen
erkennen
is er zoveel verschil? is weer het antwoord
ja of nee?
is ook wezenlijk geraakt worden in je mens zijn, is
smelten in de herkenning, is de
poëzie van het bestaan, wegvloeien in
de wisselwerking
ontmaskerend, is
mijzelf weerzien in elkaar
is er zoveel verschil? is het antwoord
zoals op zoveel wezenlijke vragen
opnieuw ja en nee?
zit ik weer in dezelfde zon als
gisteren en
verwarmt mij,
net als gisteren, maar toen
zat en liep jij naast mij, toen wij
samen een stukje van onze bestaansweg aflegden
samen
toen
het meer dan één plus één was
(net als ons kleine koekje, dat wij stukje voor stukje deelden, en
wij zo een heel groot koekje maakten)
jouw energie omvat me
tilt mij op en
spiegelt
toont mij
mijzelf
druk om stilte stuiterend
ik zag je voor het eerst en
beiden weer thuis, gevoed door de herinnering
mis ik je aanwezigheid, die
onmiddellijke vertrouwdheid, alsof jij er
altijd al was
alleen zag ik je niet
het voelde als thuiskomen
aankomen bij elkaar
als elkaar onbekende individuen
samenvallend in ons wezen, daarom
moest ik je bij ons afscheid even tegen mij aan voelen
heimwee naar het aangedaan zijn
jouw energie
uitstraling
herkenning
als bijna beangstigend groots ben je
in de mij treffend aanwezigheid
middag hier en nu vol
verleden en zijn
ik voel mij zeer dankbaar
verlang naar samen stil te zijn,
dynamisch als ik ben
samenvallen met jou in aanwezigheid
een klik, een passend verschil in
overeenkomendheid, een
fascinatie, die meer en meer beantwoording wil
warmte, die vraagt om delen, ruimte
die er is om de ander mee te dragen
te omarmen, de ander
die de volgende dag weer inspireert, de ander
die brengt tot meer dan twee, de
intieme liefde van een doordingende vriendschap
aandacht
aanraking,
zoekend
naar betekenis en inhoud
en elkaar
zit ik 's morgens
de ochtend is anders, lees
de krant, de krant is anders, mijn boterham, ik
eet anders, mijn kamer, die kamer is
anders, het boek, dat vertrouwd was
is anders, want
jij bent anders
jij zoekt het heilzame in
later,
want
als dit het is, ik
in nu, want
als dit het kan zijn
de woorden, die
heen en weer gaan
de inhoud, die tastend gezocht wordt
eerst in mijzelf, daarna in de vorm, die het zo schrijvend krijgt, ik
ontdek steeds meer van mijzelf dat
is uiteindelijk leven
en dat steeds meer ervaren
mijn rijkdom van het ouder worden
is
herkennen is
erkennen
aan mijn gekwetste ik, dat beschermd en
uit die dragende hand gevallen, die zo onverwacht
plotsklaps keerde
omlaag tuimelde, ik, in een harnas, waarin ik mij
jarenlang verstopte, tot ik
heel voorzichtig en langzaam
naar buiten begon te durven kruipen
benauwd zowel binnen
als daar buiten
als een vreemd wezentje, wat ik nauwelijks meer ken
maar wel ben
altijd als thema
heelheid, behalve naar mijzelf toe
daar kom ik nou achter
ervarend gemis
behoeftig naar aandacht
tekortschietend in mijzelf
incompleet
zoeken naar het
bevrijdende punt
vraagt plaatsbepaling: aan
welke kant van mijn huid
jouw warmte wil ik voelen
jouw nabijheid en vertrouwen en
ik wil jou mijn warmte laten voelen en mijn vertrouwen in jou
voorzichtig en zorgvuldig
contact, communicatie
er ontstaat een beeld, vormt zich op basis van de uitwisseling wederzijdse
betrokkenheid, openheid
kwetsbaarheid, interesse
kracht en
eerlijkheid
wij vinden een plaatsje bij elkaar
nieuwe huisvesting:
herhuisversting
emotionele verbouwing vanwege
wederzijds verstaan
bevlogen verstandhouding door
herkenbare gevoelshuishouding
verrassende thuiskomst in het plaatsje
nooitgedacht
ik ben
zoals ik ben, een vat vol van
tegenstellingen, onrustig en dynamisch soms en
ja
soms kan ik in rust en stilte mijzelf ervaren, een ander moment
afwezig
voortgedreven als ik dan ben
en
soms
die stilte, de rust, de
ervaring van alles in één
onderdeel van een groot veelomvattend
geheeld bestaan
ook in mijn werk dat treffen, zucht naar
evenwicht, naar
heelheid
alom totale verbondenheid
dat is mijn
religie zonder god
religie in het bestaan
ik, een halve mysticus met een woelende geest
en ons pogen ons
heilzaam te ontwikkelen, zoekend
betekenis en
inhoud in samenhang
verbinding
als een eerste keer
zo
aan alle kanten
zo
enorm
zo
ja, ik wil!
helemaal ondergedompeld weg en
zo aanwezig
zo ver weg
en zo dichtbij zijn
waartoe de zin vraag, alsof
het leven in functie staat tot
een evolutionair
een rationeel functioneel uitgangspunt
nieuwe relatie, vraag ik toch ook niet naar de zin
wel wat de waarde is, wat eenvoudig is: dat
openbaart de ervaring
de zinvraag zo zinloos
is straks, is later
aandacht geeft waarde
is nu, is hier
is levend
iets weerbarstig opens heb jij
gereserveerd liefs, alsof je eerst een klein rondje moet lopen, voordat je
voor de werkelijke toenadering
als op de foto, waar je schalks om je hand kijkend
mij voorzichtig toelacht
jij vraagt ruimte voor je eigen inwijdingsrondje
je eigen noodzakelijke ritueel, vorm om te komen tot
kan ondergaan
ook daarvan houd ik, schat, want dat ben jij ook
er heeft zich een klein wonder
voltrokken: wij
vinden van een vormend samen
vanuit een weldadig vertrouwen van
af de eerste minuut
jouw zachte trui, ik proef je nog
jouw gladde, warme huid
mijn aandacht huid handen,
zoals je op het strand ligt
zo open lijk je mij, zo en
toch
zonder wijn
levende aanwezigheid, die niet anders dan opwindend
kan zijn net als mooie muziek, want
we leven en wat leeft is liefde is
opwindend, is
aantrekkelijk, is weerbarstig en
ontregelend, stelt haar eigen eisen
heeft zijn eigen voorkeuren
eist haar ruimte
vindt zijn herkenning, zij
laat zich niet weerhouden
liefde ontregelt twee mensen, die
de touwtjes van het evenwicht in handen willen houden, maar
dat kan de liefde lekker niks schelen
o zo nieuw, zo opzienbarend anders, o
zo genietend, o
zo
wij zestig
alsof je kiekeboe met het leven
speelt, gewapend door wat er
eens was kijk je
achter je hand mij aan
liefdevol. iets
heeft je geharnast, voelen
kan je openen,
kiekeboe
daar ben je
dan
goh, wat ben jij herkenbaar mens!
alsof er iets in jezelf is
waar je
soms even
tegenaan kunt leunen
veelzijdig gebeuren, intens
pijn en fijn strijden om de eer, waartussen ik verblijf
in een gekanteld perspectief
alles is daarin empathie en liefde van
mens tot mens
die ik lief had en van mij
tot mijn zo zeer beminde
jouw pijn en schoonheid zijn
nu gevestigd in een vriendschap
ik denk, ik
voel, leef mij in, engageer mij
stel mij open voor, dompel mij onder in
wat mij raakt, boeit en
vervolgens
ik weet niet, wat ik weet, maar
een weten openbaart zich in mij, komt
in zijn vanzelfsprekendheid naar boven als een geïnspireerd besef, dat
doorziet
als improviseren op een klavier of door middel van beelden
innerlijke expressie openbaart opzien barend
ontmoeting, vertrouwen vanaf
het allereerste moment
in het Engels: faith, hun woord voor geloven in
wezenlijk voor wat wij naar elkaar uitstralen
in elkaar (h)erkennend
ontmoetend in een fijnzinnig welbevinden en
een explosief elkaar raken in ons wezen
uitstortende essentie van ons bestaan
in ons levensritme
herlevend bij elkaar
strand, wij op het zand, strand
zon,
mijn tekst waarin ik jou mijn liefde met de veelheid van woorden
die mij soms eigen schijnt te zijn,
verklaarde en
jij reageerde met
alsof je een symbiotische liefde verlangd
naderhand door mij verklaard als één aspect van mijn behoeftes en
nu jij
jouw opgewonden aanwezig zijn, alsof jij
daar op het strand
jezelf zag in die tekst? wij ons in elkaar
zo
herkennen, als ik in het kussen, waarop ik mijn hoofd leg
doet denken aan jouw borst van eerder die dag
de stap voor stap opvoerende spanning, die
zich niet anders kan oplossen dan
in de verzengende ontlading
daar moet exploderen
ons opdoet gaan in elkaar, in een
uiteindelijk moment van totaal samen en helemaal nergens
sterk aanwezig.
huid aan huid
lijf aan lijf, bewegend op het ritme van het
oneindig verlangen onstilbaar tot dat
vitaal vlammend oplossen in elkaar
op de golfslag van het oneindig
onstilbaar begeren en hunkeren
beschrijf ik jou niet door mijzelf? mijzelf
via jou, zoals jouw reactie
jouw reactie,
de uitdrukking van jouw gevoel was
nog als zodanig onherkend alomvattend
o zo aanwezig
zo bleek later
ritme van de beweging die ons samenbrengt op het
matras van oneindig in en tot elkaar verlangen, tot
momenten van samenvallend éénworden explosief mengsel
verlangend naar ongedeeld
zijn
opgenomen in de beweging van oneindig reiken
reikhalzend uitziend naar het wezenlijkste in elkaar
moment van bevrijd aanwezig zijn in een overal en nergens
zit ik te lezen
buiten tuinhuis kippetjes
muziek van Handel (delen uit de Messiah,
moet ik voor jou meenemen, bedenk ik)
proef jou nog, smaak
is mijn herinnering aan wat net nog was
fijne nasmaak dus, alsof het nog
tintelt in mijn mond, en
dat schiet mij te binnen, waarna
ik mijn schrijfblok uit het huis haal, vervolgens
gewoon begin te schrijven en
dat schrijvend beschrijf, vormgeef in taal
woorden voor zoek, het is
mij verbinden met mijn situatie, associëren, voelen
wat het bij mij teweegbrengt, oproept, doet, en
vervolgens waar de woorden mij naar voeren
en mijzelf zo
het is als
vakantie in mijn eigen hoofd, met geen pen te beschrijven en toch
probeer ik het steeds
de dag voor mijn verblijf in de Achterhoek, vol van
recente herinneringen, van ons
samen apart en samen
wij
ik voel mij fijn in mijn omstandigheden,
lezend, muziek, tuin, zon klaterend water, door ons beiden
bij elkaar ook ervaren, ook, symbolisch
bij elkaar ervaren, en
jouw openheid opent mij verder
onze staat van zijn is een
staat van verlangen
jou leegte
die zich gevuld wil voelen
de kracht van mij
die zich door jou opgenomen wil laten gelden, het
samenzijn
dat gemis wil helen
ceremonie van de o zo behoeftige mens, die zich
gedragen wil weten, opgenomen
zoals ik
daarna
tevreden niets meer hoevend
naast jou kan liggen
jij naast mij
ik heb jou lief
ik heb het leven lief
met, door en in jou
heb ik het leven lief!
alles altijd van een verstrekkende inhoud moeten voorzien, abstraherend
tot een breder, beschouwend perspectief, verbaal
associaties en structuren scheppend
of
in tegenstelling tot
in eenvoud het leven
ervaren
punt
tijdens het vrijen vraag ik mij toch ook niet af
wat de overeenkomst met mystiek is
eigenlijk is alles
gewoon en leeg, als ik het niet van inhoud voorzie
de werkelijk is
de mens vult
projectie geeft aan wat aanwezigheid inhoudt
voor mij
als een kunstwerk van iets de
interpretatie, weer – gave
een terug – gave aan mijzelf
en jou
de werkelijkheid, mijn wereld
mee – makend
met jou
beiden willen wij vervuld worden door
het leven, daar
ons door opgenomen
gedragen voelen.
ik in jou, jij fijnzinnig
jouw vingers over mijn rug laten spelend
of voelend waar de kracht schuilt
die jouw laat feesten
met mij het leven doet ervaren
mijn tastzin, jouw gevoeligheid
treffend en tot uitdrukking komend
pulserende hartslag van toenemende gedrevenheid tot
totale afwezigheid in grootse
aanwezigheid
overweldigend controleverlies
symbiotisch samenvallend met elkaar tot
herkennende ervaringswerkelijkheid
verwoord in wat wij elkaar mededelen
samen zijn wij beiden anders, elkaar
op- en aanvullende deelgenoten
mijn genieten
is jouw een genot, jouw genieten is mij
een vervulling!
relatie
opbouw van de
steeds weer nieuwe weg van contact, van
toenadering, ontdekking en verwondering
verrassing en kijkend leren zien, mijzelf en
jou en
jou in mijzelf, mijzelf
in die mij lief is
stapsgewijs openbaart zich de inhoud
betekenis
wat kunnen wij elkaar geven
delen met elkaar
waar en wat brengt jou en mij dat
en
de grenzen, die ons ook eigen zijn, beperkingen
waarin ik en jij ons veilig voelen
zo
kan ik schrijven in de beleefdheid van
mijn leeftijd
niet ik denk, maar
er wordt in mij gedacht, want
iets roept vragen op, fascineert mij en
dat speelt zijn spel in mijn hoofd. vaak weer
geactiveerd door een impuls van buiten waarna
mij spontaan iets te binnen schiet en
ja, zo zou het kunnen zijn
lijkt logisch
redenering
die zichzelf concludeert en
vervolgens ga ik terug redeneren, kijken of
en hoe het al dan niet klopt
wat het meestal inderdaad dot.
ik fascineer mijzelf met deze vorm van
inspiratie
letterlijk lijkt het
liefde
elkaar zien, voelen, meemaken, ervaren in
veelvuldige herhaling
twee individuen, opgaand in
nu eigen en anders levens, begrensd
verruimd
door nieuw samenkomen
wederzijdse levens
samen de elkaar
treffende overeenkomeenheden en verschillen
karakter en in tijd: wat
op welke momenten samen kan ontmoeten
de intensiteit van het samenkomen
samen vallen
zijn
het is niet na te vertellen
enkel te beleven, mee
te maken, zoals, nee, door
hoe wij zijn
(een vorm van genade van
het leven?)
ik ben je dankbaar
door hoe jij mij laat leven
elkaar ervaren brengt de kracht in
mijzelf naar boven, door
hoe wij ons tot elkaar verhouden
het brengt ons tot belevend
leven, laat ons
beleven wat wij zijn, in
de uitdrukking van levenslust
de onrust binnen, kijken
is naar buiten treden
ervaren ook, is
los moeten laten, van wat er
binnen ruist en rommelt, zien
oog in oog komen
met wat buitenwereld betekent
vrijen forceert op een heerlijke manier dat
in en uit het lichaam treden, be-
vrij(d)en, met en zonder de ‘d’
heel illustratief
verbinding maken met
de ander, beiden
hun levensweg gevolgd, geworden tot wat
tot wie wij zijn. nemen onze gevoeligheden
uit ons eerder mee, bij
beiden.
wat samen brengt, doet herkennen
maar soms ook afstand creëert.
de inhoud is wat betekenis geeft, de
vorm is daaraan ondergeschikt
behoefte is het gevoel van
ik wil
emotioneel opeisend verlangen, steeds
meer, een droom,
illusie najagend om
onvervulbaar genieten
het onbereikbare, de
strevende mens, de willende
‘ik’
enige mate van objectiviteit brengt tot
de conclusie dat
het eigenlijk bijzonder goed gaat
zo
(dus wat streeft die wil nu na?)
wat ik wet
maar dat strevende streven uit
gevoel van innerlijk gemis, het
leven zichzelf niet genoeg
zoekt
compensatie in een relatie
(tot)
een bevestiging van buiten, die
het innerlijk gemis moet overbruggen
overrulen
allebei kennen wij ons innerlijk gemis, waarin
jij voornamelijk naar binnen gekeerd
daarin afwezig, en ik
naar buiten verlangend
hoe kunnen wij ooit zo elkaar vinden?
het toeval komt je toe omdat
je ervoor open staat
als het je tenminste niet moedwillig
openbreekt
er is
of zij maakt ruimte voor haar inhoud, en
injecteert
het toeval kent haar eigen schema
de wil van het ik
denkt te weten
het leven stuurt
wat zich voordoet, noem het
toeval, maar
hoe toevallig is het
om het leven te beleven? the is als een klik
verbinding tussen twee personen, wat
een relatie opent
alles
wat geweest is ervaar ik als
verlies
omdat het was
deprimerend
omdat het ook iets is
nl een mooie her-innering
zo is het ook hu
niet verloren
weet ik
maar mijn voelen weerspreekt het, maakt
mij een verliezer ion plaats van
een winnaar van mooie momenten
van wat ik gewonnen heb
ik moet de stand
mijn score nodig
leren bijstellen
jouw lijf, je
warmte, je borsten, jouw
innemende diepte, de
huid van ons beiden
aanraking tastzin voelen
voelen voelen en voelend, trilling
opwinding
zacht en hard
samengebracht tot beweging
naar immense apotheose
samensmelting tot onpeilbare diepe hoogte
of hoge diepte van opvergelijkelijk
onpeilbaar bestaan
zon
die openbarst
maan sterren sterren sterren universum
dat zijn glorie glorerend openbaart in
samentrekking en ontspanning tot meer en
dieper en intenser huid aan huid
lijf in lichaam
trillend zinderend ontkracht door
de grootste natuurlijke kracht
die
openbarst
in elkaar
gesloten
ben ik op mijzelf, maar
open is er
een plaats voor jou
en
ik verlang naar mijn plaats bij jou
hoe weerbarstig
openbaart de realiteit zichzelf
leuk hé! je
eigen werkelijkheid bij elkaar
redeneren. en
dan ook nog denken
dat het de waarheid is
ik wil gezien worden, wil
her- en erkend worden in
hoe ik ben, gewaardeerd, gerespecteerd en
wat ik wil geldt eens te meer
en vooral ook voor die mij het liefste is
meest nabij
voor jou dus:
ik wil jou zien, jou her-
en erkennen in hoe jij bent
waarderen en respecteren omdat
jij dat voor mij waard bent
verdient
of
ik gebruik zoveel meer woorden dan jij
zoals jij schrijft:
fijn jij in mijn huis. prettig idee
mijn woorden in jouw twee zinnen
dank je! |